ដោយ វោហារ ជាតិ
2011-10-21
វិទ្យុអាស៊ីសេរី
ជីវិតប្រជាពលរដ្ឋនៅភូមិមួយចំនួនក្នុងឃុំរក្សា ស្រុករវៀង ខេត្តព្រះវិហារ កំពុងខ្វះសាលាឲ្យកូនរៀន ខ្វះប៉ុស្តិ៍សុខភាព និងខ្វះផ្លូវគមនាគមន៍។ ពូកគាត់បានអំពាវសុំឲ្យរដ្ឋាភិបាល និងអ្នកដំណាងម្ចាស់ឆ្នោត រួមទាំងសប្បុរសជនជួយគាត់ផង។
អ្នក ភូមិ ដូនម៉ា ដើរ ដេញ សត្វ សេក ស៊ី ស្រូវ ក្នុង ស្រែ ក្បែរ សំយាប ផ្ទះ ក្នុង ឃុំ រក្សា ស្រុក រវៀង ខេត្ត ព្រះវិហារ កាល ពី ថ្ងៃ ទី ១៧ ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០១១។ (RFA/Vohar Cheath)
http://flash-mp3-player.net/medias/player_mp3_maxi.swf
ឃុំរក្សាគឺជាតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយ ក្នុងស្រុករវៀង ខេត្តព្រះវិហារ ស្ថិតនៅចម្ងាយប្រមាណ ៨០គីឡូម៉ែត្រ ខាងកើតឆៀងខាងត្បូងទីរួមខេត្ត។
ផ្លូវចូលទៅតំបន់នេះកាត់ព្រៃ ឆ្លងជ្រលងដងអូរ មានតែសំឡេងសត្វយំជំនួសសំឡេងគ្រឿងម៉ាស៊ីនឡាន ម៉ូតូ ដែលកម្រធ្វើដំណើរចេញចូលមកទីនេះ។
នៅលើរានមុខផ្ទះឈើប្រក់ស្បូវមួយស្ថិតក្នុងចំណោមផ្ទះបីបួនទៀត សង់នៅលើទូលខ្ពស់ដាច់ពីគេ គេឃើញអ្នកភូមិស្រីប្រុសអង្គុយទទួលទានបាយថ្ងៃត្រង់ជុំគ្នា។ នោះជាផ្ទះកសិករវ័យកណ្ដាលឈ្មោះ សួន រិទ្ធិ ដែលមានដើមខ្លុងត្បែង និងដើមឈើ វល្លិព្រៃផ្សេងទៀតដុះក្បែរផ្ទះ។
កសិកររូបនេះកំពុងទទួលភ្ញៀវមកពីចម្ងាយពីរបីនាក់ដែលមកលេងផ្ទះគាត់ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែតុលា យ៉ាងរាក់ទាក់។ ពេលកំពុងទទួលទានបាយ កសិកររូបនេះបានរៀបរាប់ប្រាប់ភ្ញៀវថា ភូមិគាត់សម្បូរបន្លែត្រីសាច់រកបាននៅក្បែរផ្ទះ។ លោកបន្តថា អ្នកភូមិនៅទីនេះ មិនបាច់ទៅផ្សារទិញម្ហូបបន្លែបង្ការដែលនៅឆ្ងាយដាច់ស្រយាលពីភូមិនោះទេ។
១៨-តុលា-២០១១៖ សិស្ស នៅ ថ្នាក់ រៀន នៃ សាលា បឋមសិក្សា កក់ពោន ក្នុង ឃុំ រក្សា ស្រុក រវៀង ខេត្ត ព្រះវិហារ។ (RFA/Vohar Cheath)
ប្រៀបធៀបអ្នកភូមិចាស់រស់នៅក្នុងភូមិដូនម៉ានេះ គ្រួសារកសិករ សួន រិទ្ធិ និងគ្រួសារផ្ទះជិតខាងមួយចំនួនទៀតគឺជាអ្នកចំណូលថ្មី ដែលពួកគាត់បានចេញពីស្រុកកំណើតនៅខេត្តព្រៃវែង មករស់នៅទីនេះ បួនប្រាំឆ្នាំមកហើយ។ និយាយបណ្ដើរដៃលូកចាក់ស្រាសចូលតយឫស្សីបណ្ដើរ កសិករ សួន រិទ្ធិ ពោលថា គាត់មកទីនេះបានសុំដីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានសង់ផ្ទះ និងកាប់ចម្ការ ធ្វើឲ្យជីវិតគ្រួសារគាត់ប្រសើរជាងកាលពីរស់នៅស្រុកកំណើតច្រើនណាស់។
គាត់ថា រូបគាត់រួមទាំងអ្នកភូមិនៅទីនេះអះអាងថា ពួកគាត់ស្រឡាញ់ព្រៃធម្មជាតិ និងចូលចិត្តស្ដាប់សត្វយំ ហើយបានអះអាងថា ពួកគាត់ពេញចិត្តនឹងសាងជីវិតនៅលើដីថ្មីដាច់ស្រយាល ហើយខិតខំជួយរក្សាព្រៃឈើ និងសត្វព្រៃឲ្យបានគង់វង្ស។
អ្នកភូមិដែលទទួលទានបាយជុំគ្នាក៏យល់ស្របតាមគំនិតកសិករ សួន រិទ្ធិ ដូចគ្នា។ ពួកគាត់អះអាងថា រស់នៅទីនេះជាតំបន់ដាច់ស្រយាលមែនតែជីវិតសុខសាន្ត អ្នកស្រុកចេះស្រឡាញ់សាមគ្គីគ្នា ពេលមានម្ហូបចំណីប្លែកម្ដងៗ ចេះហុចចែកគ្នាពីដើមភូមិដល់ចុងភូមិ មិនមានកើតចោរកម្មអ្វីកើតឡើងទេ ការប្រកបរបរធ្វើស្រែបានផលល្អ ហើយក្រៅពីនេះ អ្នកភូមិអាចរកប្រាក់កម្រៃក្រៅបានពីអនុផលព្រៃឈើទៀតផង។
តែអ្នកភូមិខ្លះថា ជីវិតនៅទីនេះ មិនស៊ីវិល័យដូចអ្នករស់នៅទីប្រជុំជន និងនៅទីក្រុងទេ៖ «ធ្វើស្រែចម្ការតិចតួច។ …តែងខ្លួនអី បើមុជតែទឹកថ្លុក (សំឡេងសើច)»។
១៧-តុលា-២០១១៖ អ្នក ភូមិ យក កូន ទៅ យក ខ្យល់ អាកាស ក្នុង ថ្នាក់ រៀន អត់ ជញ្ចាំង ក្នុង ឃុំ រក្សា ស្រុក រវៀង ខេត្ត ព្រះវិហារ។ (RFA/Vohar Cheath)
ជីវិតរបស់នៅរបស់អ្នកភូមិរស់នៅក្នុងឃុំរក្សា ជាង ៣.០០០គ្រួសារនេះ មិនមានផ្សារ មិនមានមន្ទីរពេទ្យ នៅខ្វះសាលារៀន។ ត្រង់ចំណុចនេះ កសិករ សួន រិទ្ធិ ដែលមានមោទនភាពចំពោះជីវិតរស់នៅលើដីថ្មីនេះ ក៏ទទួលស្គាល់ថា កូនគាត់ត្រូវដើរកាត់ព្រៃទៅរៀនសាលាឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយសាលារៀនវិញមិនមានជញ្ជាំងបិទបាំង និងដំបូលត្រឹមត្រូវ ពេលភ្លៀងម្ដងៗធ្វើឲ្យលេចទទឹកជោក ហើយនៅពេលថ្ងៃសិស្សក្ដី ដែលជាការរំខានដល់ការរៀនសូត្ររបស់កូនគាត់។
ដោយតំបន់នេះស្ថិតនៅដាច់ស្រយាល ព័ត៌មានអំពីជីវភាពខ្វះខាតរបស់អ្នកភូមិនៅទីនេះ មិនត្រូវបានគេផ្សព្វផ្សាយទៅខាងក្រៅទេ។ ចំពោះវិស័យអប់រំវិញនៅខ្វះគ្រូ និងខ្វះសាលារៀន។
លោកគ្រូ ស៊ឹម សោភា គ្រូបឋមសិក្សាកក់ពោន ថ្លែងថា សព្វថ្ងៃបឋមសិក្សាមួយចំនួនក្នុងឃុំមិនមានដំបូល ខ្លះអត់មានជញ្ជាំង ហើយគ្រូនិងសិស្សត្រូវចូលនាំគ្នាចូលព្រៃកាប់ឈើសង់សាលារៀនដោយខ្លួនឯង។
លោក ស្រី យឿន នាយកសាលាដូនម៉ា បញ្ជាក់ថា រឿងខ្វះសាលាជាបញ្ហាមួយសម្រាប់កូនចៅអ្នកភូមិ តែបញ្ហាមួយទៀត គឺសិស្សមិនហ៊ានធ្វើដំណើរកាត់ព្រៃទៅសាលារៀន ព្រោះផ្លូវកាត់ព្រៃស្ងាត់ដែលអាចឲ្យសិស្សជួបគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗជាយថាហេតុ។
ទាក់ទងនឹងជីវភាពខ្វះខាតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកភូមិរក្សា ក៏នៅមានបញ្ហាច្រើនទៀតដែរ ជាពិសេសបញ្ហាសុខភាព និងអនាម័យ។
ជំទប់ឃុំរក្សា លោក ចេត រួត បញ្ជាក់ថា ប្រជាពលរដ្ឋរបស់លោកកំពុងប្រឈមបញ្ហាសុខភាព និងខ្វះទឹកស្អាតប្រើប្រាស់ ធ្វើឲ្យកុមារមានជំងឺច្រើននៅពេលនេះ។
បច្ចុប្បន្ននេះ បើទោះបីជាប្រជាពលរដ្ឋកំពុងជួបបញ្ហាខ្វះខាតផ្លូវ សាលារៀន មណ្ឌលសុខភាព ពិតមែន តែកសិករ សួន រិទ្ធិ និងអ្នកភូមិដទៃទៀតនៅមានក្ដីរំពឹងមួយទៀត គឺសម្បត្តិមហាសាលមួយ ដែលមានព្រៃភ្នំ ព្រៃឈើធម្មជាតិលាតសន្ធឹងលើផ្ទៃដីយ៉ាងធំធេង រំលេចពណ៌ធម្មជាតិស្រស់ត្រកាល គ្របដណ្ដប់ភូមិកររបស់ពួកគាត់ លាយឡំនឹងសំឡេងសត្វបក្សាបក្សីយំគួរឲ្យមោទនភាព។
ជាចុងក្រោយ នៅពេលបាយថ្ងៃត្រង់ចប់ កសិករ សួន រិទ្ធ និងអ្នកភូមិ បានសម្ដែងការព្រួយបារម្ភខ្លាចក្រុមហ៊ុនមកអភិវឌ្ឍមូលដ្ឋានគាត់ សង់មណ្ឌលសុខភាព សង់សាលារៀន សង់ផ្លូវកៅស៊ូឲ្យប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនេះ តែព្រៃឈើពួកគាត់ត្រូវរលាយដោយសារក្រុមហ៊ុនកាប់ឈូសបំផ្លាញ ហើយសត្វព្រៃដែលពួកគាត់ធ្លាប់ស្ដាប់សំឡេងរាល់ថ្ងៃ ត្រូវគេបរបាញ់សម្លាប់ផុតពូជ ធ្វើឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយលែងបានស្ដាប់សត្វយំតទៅទៀត។
យ៉ាងណាក៏ដោយ វិទ្យុអាស៊ីសេរីបានសង្កេតឃើញថា មានអ្នកភូមិខ្លះបានកាប់ជ្រូកព្រៃ និងសត្វឈ្លូស ក្លែមស្រាទាំងថ្ងៃ។ ពួកគាត់បានអះអាងថា សត្វព្រៃទាំងនោះបានមកបំផ្លាញដំណាំកសិកម្មរបស់គាត់ដែលដាំនៅក្បែរភូមិ ហើយក្រៅពីនោះ ក៏មានហាងលក់បាយខ្លះលក់ម្ហូបសត្វព្រៃក្បែរស្លាកសញ្ញាដែលរដ្ឋបាលព្រៃឈើខេត្តព្រះវិហារ ហាមកាប់សម្លាប់សត្វព្រៃទៀតផង៕